dinsdag 6 juli 2010

0,002 + veel ander goeds

Ik wist dat de dokter zou bellen met de uitslag van de 2e punctie, maar mijn hoofd stond meer naar de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal in de knock-out fase tegen Sloveniƫ. Zou van der Vaart toch fit zijn? Zou van Persie zijn vorm nog kunnen herpakken? Niet hoe gaat het met mijn leukemie? Best raar dat dit geen prioriteit had. Ik onderschat het ook niet (zoals Nederland vanmiddag wel misschien met Uruguay gaat doen) het is meer zo dat het een normaal deel van een normaal leven is geworden. Mijn dieet is normaal, het 2-maal daagse pilletje is normaal, zelfs de punctie was nu al een normale zaak.
Even rewind. Een maand geleden was daar dus de 2e punctie. Ik wist al na mijn 1e punctie dat dit niet echt lachen, gieren, brullen zou worden, maar ik wist ook dat het mee zou vallen. Dit deed het ook wel, behalve dat er dit keer een co-assistent was die het een goed plan vond om mijn gedachte van de punctie af te houden doormiddel van koetjes-en-kalfjes-praat. Zij dacht echt dat een vraag als: "hoop je ook dat het dit weekend weer lekker warm wordt" mij zou doen vergeten dat er een holle naald in mijn onverdoofde bot gedrukt werd. Voor de rest ging het snel voorbij en liep Ynske voor ze het wist buiten naast een jongen die wat raar liep. Ook dit was tijdelijk.
2 weken verder, we zijn nu weer op het moment van de 1e alinea, werd ik dus gebeld door de internist.
Het gebruikelijke "hoe gaat het?"
"ja, goed"
"ga je nog met vakantie"
"nee, u wel"
"leuk dat je het vraagt, ik ga over een weekje met de kids naar Frankrijk. We gaan al sinds ik kan herinneren naar hetzelfde chateau in de Provence...etc. etc."
En dan na alle leuke chit-chat, "hoe is het trouwens met mijn chromosomen". Best wel een cruciale vraag, dat weten en wisten we beide. Toch is het fijn dat ook dit alles relatief normaal is geworden. Al moet ik toegeven dat ik dit anders had gevoeld was de volgende alinea niet volledig gevuld met goed nieuws.
Want wat een goede weken waren het. In chronologische volgorde: huis gekocht, voor het eerst oom geworden (van Abe van Kesteren, onthoudt die naam), gezien dat Oranje dit keer echt wereldkampioen gaat worden en zoals in de titel beschreven een klein getal: 0,002. Een korte uitleg van 0,002.
Bij mijn eerste punctie kon men zien (wijze laboratorium mannen en vrouwen ergens in een geheim laboratorium ergens in een geheim gedeelte van Nederland) wat de intensiteit was in mijn beenmerg van Philedelphia chromosomen, oftewel de bron van al het kwaad, voor de behandeling doormiddel van imatinib pillen. Deze was toen 0,643 per mol (of iets dergelijks) Bij de nieuwe punctie was dit 0,003 per mol (of ergens in die buurt). Kort samengevat volgens de docter houdt dit in dat door de pillen de intensiteit/ aanwezigheid van slechte cellen 1/500ste (oftewel 0,002) is van wat ik had voor de behandeling. De pillen werken tot nu toe heel erg goed.
Blijf nog voorlopig op dezelfde voet doorgaan, dieet en pillen. Maar het ziet er naar uit dat dit straks mogelijk weer niet normaal wordt om vervolgens weer normaal te worden.

1 opmerking:

  1. Kijk aan, goed werk dude! Oom geworden, de Abe moet natuurlijk de nieuwe Bergkamp worden, en een huis gekocht. Klinkt als een druk bestaan.

    In de woorden van de co-assistent 'hoop ik maar dat het lekker weer wordt dit weekend, dan heb je toch nog iets van vakantie gevoel'.......of moet je eindeloos veel klussen in huis? Het ga je goed,

    mazzel

    BeantwoordenVerwijderen